Agim Bajrami - Bisedë me ullinjtë e vendlindjes

Poeti Agim Bajrami

Bisedë me ullinjtë e vendlindjes 

Ullinj të vendlindjes

Anë e kënd shpërndarë

Sa vite u bënë

Që jetojmë të ndarë?

Në dy harta dhimbjesh

Prej gardhi dhe kloni

M’u ka çarë shpirti

Zemra, më besoni!

Ballin larë nga shirat

Trupin vrarë nga shqota

Por sytë ju kanë ngrirë

Vetëm nga Qafë Bota.

Diç ju thotë në vesh

Dhe ju pëshpërit

Se zotërit e vjetër

Do kthehen një ditë.

Do vijnë me patjetër

Pa frikë e pa drojë

Se lumenjtë kur fryhen

S’ka digë t’i pengojë.

Përmbi krahë zogjsh

A mbi vetëtima

Bijtë e Pirro burrit

S’fshihen nëpër vrima.

Ende s’ju besohet

Ndaj pyesni veten

Ç’u bë vallë me etërit

Gjyshet ku u tretën?

Nën teh bajonetash

I shkuan të gjithë

Gjaku i Çamërisë

Ende klith e klith.

Rënë pranë njëri-tjetrit

Katërqind të vrarë

Ca me natë mbuluar

Ca me plagë acar.

Askush s’mund të ngrihej

T’ju jepte një dorë

Ishte vit demonësh

Pa datë dhe pa orë.

Kalendarët faqet

Çorrën të tmerruar

Përroi i Selanit

Golgotë e pashkruar.

Nën një hënë të verdhë

Të ftohtë si meit

Vetëm ju guxuat

Që t’ua mbyllnit sytë.

Dhe në trup i futët

Mes trungjesh i shkritë

Të ishit së bashku

Në gjithë historitë.

Ullinj të vendlindjes

Kronika prej gjethesh

Çamëria jonë

Ende djeg mes ethesh.