(Këtë poezi ua dedikoj me dhimbje e respekt,gjithë nanave e baballarëve tanë çam,që ashtu si nana ime ,nuk mundën ta shifnin më Çamërinë)
Biri im.
Sa herë të kthehesh nga Çamëria
eja te varri im.
Edhe në më ka zënë gjumi,
të bëj rixha të më zgjosh.
Dua,
gjithçka të më tregosh.
Ç'bën Çamëria?
Buzëqesh
a ende lotët nuk janë tharë?
Si janë njerëzit,
ullinjtë?
deti,
shtëpit,
retë.
Deri sa ajo tokë të jetë e ndarë.
nuk jam e qetë.
Kur të vijë dita e shënuar që Çamëria do jetë jona,
shko te shtëpia e vjetër.
Në sepete
do gjesh dullaman
e shamin e kokës,
qëndisur në ar.
Meri me vete.
Dua të vishem nuse ate dite, me kostum shqiptar.
I thuaj edhe tyt eti
të vishet dhëndër.
Kam një jetë që e shoh këtë ëndër.
Dua te shoh Çamërin të qeshur,
të gëzuar,
të ëmbël,
të lirë
...është i vetmi amanet që kam o bir.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen