Rrahim Sadiku - Me mallin Ҫamëri

 

Me mallin Ҫamëri

 

Përherë më grish rrugëve të gjata
lashtësisë zbukuruar, më kthen në robëri,
më ngarkon mbi shpinë muaj, shekuj ,vite,...
me mallin për atë jug, për atë përshpirtje -
blatoj veten për ta shembur pafatin!
Më ndanë e nuk e besoj se jam botës,
endur mbi dhe, mbetur firuar pa shtëpi, atdhe,
fat i bjerrë i gjeneratave merr emrin Ҫamëri,
o sa loti merr vrap për atë dashuri!
Për ato fëmijëri shndërruar në melodi,
kujtimeve hijezuar, zbukuruar, legjenduar,
dallgët e Jonit më bartin deteve të tërbuara,
ku humb veten e ruaj veten në jetën magji
pa harruar atë prag, atë mal, atë gjak
brez pas brezi tfilluar shpresës e besimit,
shqiptarisht shtruar për të mos harruar!
Shpatë e fuqisë stanike na la pa fuqi
shpërrfaqur tërë botës me zemrën Ҫamëri
me shpritin ҫam bekuar: jam e do të jem
duke bindur shpirtin: e them e them e them!
Dhembja largimit më thot: ku shkon,
Kjo botë e pamëshirës të bjerr, të shpenzon
bukuri përrallore e shpirtit Ҫamëri lulëzon,
ajo madhështi ata gur, ato bjeshkë të larta
ngrafisur më kanë aty krismave me flamur!
Shuaj ashtu etje një horizonti nga pres agun,
dita të lindet krej e re atyre pllajave, gërxheve, fushave
atij deti të kthjelltë si zemra ҫame: ҫam ҫamërisht
ku s’ndalet ligjërimi shqip e e kënga plot dhembje,
ku malli i pashuar nuk lë të vdesim ne!