Sadik Krasniqi: NË ÇAMËRI

NË ÇAMËRI

Sa herë meteorët fluturojnë në Shqipëri
Thahet nga pikëllimi një ulli
Në Çamëri

Sa herë hëna përndizet
Në Çamëri
Hardhia hedh dhembje mbi dhe
Në bar bie rush si prush
E digjet ajo fushë

Sa herë qiellin e ndan vetëtima
Në Çamëri
Vala e Jonit bëhet jelë kali
Në shkamb varet nga malli

Brahim Avdyli: ÇAMËRIA

Brahim AVDYLI:

 ÇAMËRIA

-Qamë o nënë

me lot të gjallë
që të këndellin
nga kolera e shfarojses!

-Qamë o nënë,
qamë pra sot
që po zvarritem
në themelet e hershme
të tempujve

kur zotërat më lanë
të braktisur
e të përgjakur
nën A-thinë!

Qamë nën-o,
se nuk qaj dot
duke pasë qenë
një rrenjë e lashtë
e I l i r i s ë-

djep trimërie,
sofër e shkelur
apo kokë e prerë
me dredhi!...

Zyba Hysa: NA PRIT ÇAMËRI

 

NA PRIT ÇAMËRI

(Pjesë nga poema me të njëjtën titull)

O Qafë Botë!
O tokë!
O lot!
O prag!
O gjak,
I larë me gjak...
.............................

Thonë ,
Plagën që hap humbja e prindit,
Vitet mjekojnë,
Shterojnë dhembjen,
Vjen duke u mbyllur,
Natyrës i japim të drejtë...

Plagën e humbjes së birit e bijës,
Vitet s`kanë ilaç të mjekojnë,
Veç dhemb,
Mahiset... mahiset...
Sa vetë jetën tonë s`e durojmë...

Eh, plaga e humbjes së vatanit!
Plagë e pashërueshme
Që u transmetohet brezave,
E ndër vite e shekuj,
Hapur qëndron...!

Thonë,
Se vatan quhet dhe atje,
Ku shkon, punon,
Ha, pi dhe fle...

Thonë,
Mirë që thonë,
Por s`e thonë ata,
Që prej vatanit me dhunë i dëbuan,
Me armë pas koke,
Ku shqelmi i hasmit mbi portë,
U godiste shpirtin,
Sa hapa hidhnin drejt të panjohurës...

S`e thonë ata,
Që nga ankthi, tmerri,
E humbën toruan prej absurdes ,
Së dëbimit dhe dhunës grekofone,
Që ne vend të hidhnin thesin që rëndonte,
Për të vrapuar t`i shpëtojë plumbit,
Hodhi foshnjën nga ura,
E lumi e përpiu...

S`e thonë ata,
Që grekët,
Nuk u lani kohë ,
Të merrnin dhe fotot e kujtimeve...

S`e thonë ata,
Që dhe kokën nuk ua lanë të kthejnë,
T`u thonë vatrave: lamtumirë,
Tokave: na prisni,
Brigjeve:qëndroni,
Maleve:mos harroni...!

S`e thonë ata,
Që nga gjaku i gjakut tyre,
Lugina e Qafë Botës u bë lumë,
Një lumë,
Që zhurma e tij i mban zgjuar për jetë...

S`e thonë ata,
Që dhe pas kaq viteve,
E pse jetojnë mes vëllezërish,
Me pasuri dhe plot fёmijё,
Ëndrrat i shohin atje,
E ngrihen mes të natës...

Ata që bijve,
Amanet rikthimin u lanë...

Ata,
Që tek ritmi i valleve,
Tek hedhja e hapave,
Tek çdo tingull kënge,
tek çdo tik-tak zemre,
Të skalitën ty,
Si një mall të vjetër,
Si një mall të ri,
E përmallura,
Çamëri!

Çdo plak e plakë,
Që foshnjë qenë,
Kur ecën për herë të fundit,
Mbi truallin tënd, Çamëri,
Çdo burrë dhe grua,
Çdo i ri,
Sa kohë që s`mund të vijnë,
Për të hapur portat e ndryshkura nga koha,
Kotu, tek Qafë Bota do të vijmë,
Të kujtojmë,
Të qajmë,
Të marrim guxim,
Që pritja,
Të mos duket e gjatë,
O tokë e lashtë!...

O Qafë Botë!
O tokë!
O lot!
O prag!
O gjak,
I larë me gjak...
Pa shih sa kanë ardhur!
Nga Vlora, Tirana,
Nga Elbasani,
Diaspora...
Sy përlotur për ata që ranë,
Zjarr e flakë prej pa drejtёsisё,
Përmalluar, drithëruar,
Për pragun e shtёpisё...!

Po ka krim të madh,
Më i madh se dëbimi nga trojet s`ka,
Po ka kërkesë për drejtësi,
Me e drejtë se jona,
s`ka kurrsesi!
Po ka shpresë me shpresë,
E jona ,
S`do të vdesë!

Na prit Çamëri!
Na prit edhe pak,
Po mblidhen bijtë tu,
E do vijmë,
Jo për të parë,
As për të nxjerrë mall,
Por do të rrimë,
Kёmbёkryq,
Siç e ka zakon shqiptari,
Tek oda e vet!...

Zyba Hysen Hysa

Vlorë, 20.09.09

Ymer Nurka: KËNGA E ÇAMES

 

KËNGA E ÇAMES...

Zura një mike, Suliote,
Naze-naze, puna jote…
Populli
 Siç ma kishte ënda, bëra asaj ane,
Renda për ty renda, moj e bukur çame,
Lule t’ergjënda, feksur mbi tumane,
Ç’ëndërr fshihet brenda, mos e thuaj xhane…!

Mos e thuaj xhane, ç’ëndërr brenda fshihet,
Dy a tre nishane, si drita mbi hijet…
Një raki prej thane, pij e nuk me pihet
Një tingull kambane, tutje seç po ndihet…

Me dy a tri nota, ajo diç më thotë:
- Sa hire fsheh bota, djal-o, s’i sheh dot,
Sa hëna të plota, gjysma duken sot…?!
Sa fjalë të kota, thënkemi më kot…

Me shtatin e gjatë, si Selvi -Janine,
Me gjinj të begatë, sumbulla-rubine,
Njomet buz’e thatë, njomet mbi burime,
Që rrjedhin nga lartë, pikëz e thërrime…

Ç’zemër-dashuruar, nuk deshi të lozi,
Moj gushëz-praruar, porsi abanozi,
Moj buz'-ëmbëlsuar, si mjaltë –ambrozi?!
Syri yt i shkruar, ç’më treti, ç’më sosi…
 

 

 KENGA E ÇAMES…

(variant i permbysur)

Zura një mike, Suliote,
Naze-naze, puna jote…
Populli

Bëra asaj ane, siç ma kishte ënda,
Moj e bukur çame, renda për ty renda,
Feksur mbi tumane, lule t’ergjënda,
Mos e thuaj xhane, ç’ëndërr fshihet brenda,!

Ç’ëndërr brenda fshihet, mos e thuaj xhane!
Si drita mbi hijet, dy a tre nishane,
Pij e nuk me pihet, një raki prej thane,
Tutje seç po ndihet, një tingull kambane…

Ajo diç më thotë, me dy a tri nota,
- Djal-o, s’i sheh dot, sa hire fsheh bota,
Gjysma duken sot, sa hëna të plota,
Thënkemi më kot, sa fjalë të kota…

Si Selvi –Janine, me shtatin e gjatë,
Sumbulla-rubine, me gjinj të begatë,
Njomet mbi burime, njomet buz’e thatë,
Pikëz e thërrime, që rrjedhin nga lartë…

Nuk deshi të lozi, ç’zemër-dashuruar,
Porsi abanozi, moj gushëz-praruar,
Si mjaltë–ambrozi, moj buz’-ëmbëlsuar?!
Ç’më treti, ç’më sosi, syri yt i shkruar…

Muhamet Luma: ULLI CAMERIE

 

ULLI CAMERIE

Trungu ne heshtje flet e pret shqip
Thelle rrenjet ne token qe shqip e fali Zoti
Nen hijen e tij defrehet gjaku i felliqur

Festojne orgjite e gjakut ciklopet mot pas moti

Koha e nje kombi nuk matet me vite te jetes se njeriut
Atedheu po rimekembet nga plaget e kohes
Neser edhe gjethet do te shushurisin shqip
Ne deget e ullirit mbi varre ciklopesh

Ramiz Kuqi: NË ÇAMËRI

NË ÇAMËRI

Do zbresim

Voglushi im
Me kalë të bardhë

Në arat

Kur gjyshi dikur
Mbillte misër grurë
E këndonte mbi flamur

Kur gjyshja

Në tëbane
Milte bagëtinë
Me shtrungë

Do shëtisim maleve

E te deti
Të na presëTeuta
Pa Dhimitër Farin

Ta ndezim një zjarr

Në mesnatë
Bubullimë

Kthehemi

Vogëlushi im
Me kalë të bardhë
Në Çamëri

 8.2.2008

Kasam Shaqirvela: ÇAMËRIA

Ç A M Ë R I A

Gjithmonë të ndjekur
Ngahera të vrarë Prej Andartësh
Dhe Fanariotësh
Të Idesë së Madhe
Që ngrihej lugat mbi dhe
Pllakosur kujë e gjëmë mbi ne...
Në mëkate zhytur
Nga farë e jona,
Dhe laneti ngritur
Nga soji i huaj
Si Venizellos
Zografos dhe Zervas
Për Megaloidenë
E “Vorio Epiri” -it
Që zemra u plas....
Plot smirë e maraz
***
Vërshuan në Çamëri
Llava ujqish t`uritur
E hiena turinj ngjyer
Me gjak Çami të
Pafajshëm, përlyer
Nga masakra e kryer
në fëmijë, gra e pleq
Situata makabre
Të shekullit të ri
Kryer nga grekë meleq?!
Aty në Çamëri.
Oh! Paramithi?
Ç’pësove ti...!
Asaj nate pa hënë
Sa e sa trima çamë
Për lirinë tu vranë
Për vendin mëmë
Pa dallim feje
Ortodoksë-grekë
Apo turq-myslimanë
Sepse ishin të një gjaku
Madje të lindur nga
I njëjti At e Mëmë
Që kohët mi ndanë me:
Gjuhë, fe dhe n’tjera anë.
***
Po vallë shqiptari çu bë ?
A u shkri si bora ndër male
A u tret si kripa në det pa zë?!
Jo, jo?! -ai u nda në:
latinë, grekë dhe turq
Sipas feve që mori
Gjatë historisë, si dhe
Nga proceset e copëtimit,
E pastaj përvetësimit, të
Tokës së Nënë Shqiptarisë
Veç një fije i mbeti
Pa u shkëputur
Atëherë dhe sot
E lidhur për shpirti,
Për zemre e truri
Gjuha dhe gjuhë
Prapë mbeti ajo
Atje, këtu
Gruaja dhe burri
Gjithandej kudo
Lulëzoftë për mot!

Igumenicë - maj, 2005

 

NË DJEP TË KUJTIMEVE
(Ç a m ë r i s ë)

Një Djep e kam dhe në at’ qaj
Djepin e kujtimeve nga vetja se ndaj
Lidhur për shpirti fortë e mbaj
Në të përkundem deri sa s’shkundem
Qofsha në gëzim apo në vaj...
*
Veçse ai lot i nxehtë shkul
Derdhur faqeve t’Botës përplot
Rrëfen dhimbjen që mu ka ngul
Për tokën time lënur nga mot
Ku varret e t’parëve n’perëndim
Pa ndal m’thirrin për një takim
E un s’po mundem me u dalun zot
Nga sfida emri që m’dalin sot, as
S’mund me e prekun truallin tim
N’shenjë kujtimi me u lexu këndim
*
Nga nostalgjia që kam në mërgim
Un’, veç po e ndrydh trunin tim
Plakem së largu, n’kujtim i thinjur
Me fijen e shpresës lidhun për Uni
Mos me u shkëput nga Gjeni im
Tokës a Detit Djepin e përkundi
Për ditë ma t’mira me u pa n’gëzim
*
Fort po m’buçet zemra ime sot
N’gjak t’Arbnit që i shkon n’vlim
Seç ma ushqen trunin tim o zot?!
Me t’bëmat e lashta t’popullit tim
Që m’i lanë t’parët në trashëgim
Amanet për zgjimin tonë
Ngado ku frymojmë neve sot,
Sot o kurrë sa s’asht ba vonë!

***
ÇAMËRI, ti Tokë Thesprote!
Shekuj varg në lot e n’gjak
Mbete n’gra e në ndoj plak
Dhe n’do t’mi në konvertim
Rreth e përqark të sojit tim
Ngrën’ e sosur veten n’dëshpërim
Nga shfarosjet me gjithë dëbim
Ndonse fëmija tu përgjak
Për Liri kur dhe kushtrim
U tundën: i ri edhe plak
Por, bota qe shurdhmemece!
As nuk pa, e as u zu n’lak
Padrejtësia që Ty tu bë
Evropën plakë s’e bëri merak
*
Siç po i ngjet por edhe sot
Bash si ty dhe motrës jote
Nuset i marrin pa dullak
Dardani i thënçin për mote
Mollën e kuqe e mban n’bajrak
Me një gluhë e me një resë
Përcjellë nga brezi n’brez
Bashkë llafosin me besa-besë
I njëjti gjak damarët ua ndez
*
Ah, veçse loti i nxehtë shkul!
Po m’sjellë n’mend atje ku jam
Australi, Amerikë apo gjëkund
Kudo qofsha, me tu përkul
Nga ëndrra t’trishta me u shkund
Djepin e kujtimeve me e tund
Se s’po muj me dorë me t’prek
As nuk m’lënë në ty me hi
Ajrin tënd me e fut n’mushkëni
Ujin tënd n’burim me e pi, kët’
Dhimbjen time për me e shkul
Se mos vdeksha pa t’pa me sy
Por tu gëzofsha n’Tate Liri
ÇAMËRI moj ÇAMËRI
Se ku vete, se ku gdhi
Emri jot plot nostalgji
Mi mba hapur vesh e sy...!
Po, rroj gjallë veç për Ty...!
Sa me ta festue njat Liri....!
Dhe në vdeksha unë ndokund
Veç një brengë me vete do marr
Si flamur t’më rri mbi varr
Shpirti im le të vijë tek TY
Edhe një herë le ta përkund
Djepi yt moj ÇAMËRI...!

16, maj, 2007
Janinë, ÇAMËRI