Hamit Taka - Ne viset e Çamërisë

NË VISET E ÇAMËRISË

Te këto vise të arta, nuk vij si kureshtar,
Jam lumë dashurie nga viset veriore!
Të ujis varret e zhuritur, livadhet e tharë,
Çdo rrënjë peme, çdo plis e çdo spore;

Në çdo hap mledh lule të thara kujtimesh,...
Prek tegele shkronjash në trungjet e ullinjve…
Dikur, në kohë paqeje dhe dëfrimesh,
Etërit u mësonin shkrimin fëmijëve;

Ngrejnë kokën kodrat dhe pllajat e heshtura,
Zgjohen befas nga ëndërra të frikshme;
Nga planimetria e lojës ca shënja të mbetura
Më joshin hareshëm me gjeste të magjishme;

Si një brengë e kaltër në burimet e fjetura,
Zgjohen zanat e thinjura, qajnë me dënesa;
Të vetmet gjurmë e shenja të paprekura
Mes gjurmësh mizore, goditjesh të pabesa;

 

PEIZAZH

Nëpër fëshfërima trëndafilash, jaseminësh
Ia ndiej frymëmarrjen kësaj toke bujare,
Lumi Kalamas mes dredhash, gurgullimash
Këndon ende këngët e vjetra krenare;

Para meje habitet udhëtari i devotshëm
I etur për thesare e trille natyrore,
Aroma mandarinash e qitrosh e joshin,
E ndeh kthjelltësia e të kaltrës jugore;

E ndjellin këto limane piktoreske
Me miklime të qeta, të arta hënore
Askund s’ka dëgjuar ai këngë kaq prekëse
Se kjo që vjen nga ullishtet valëzore;

I mahnitur hedh hapat ngadalë, i befasuar,
Me krahët e kureshtjes përfshin këto troje,
Dhe më thotë se “Kopsht i mrekullueshëm”
Nuk është thjesht një fjalë goje;

Mes legjendash e mitesh-Thesprotia hyjnore
Kumton amanetin dhe brengën e të parëve…
Ky kopsht i natyrës në trojet stërgjyshore
Jo, nuk mund t’u përkasë akoma barbarëve…

O JU ERERA…

O ju erëra të vendlindjes,
Ç’më risillni moshën e fëminisë!
Sikur të isha mes refleksesh hënore
Mbi lulebardhat e qershisë;

Sikur fyelli i bariut të ma mëkonte
Shpirtin me ëndërra dhe idile,
Dhe Hëna nga lart të vështronte
Siluetën e plepit ngjyrë lile;

Në livadhin me ngjyra brilante
Si ylber të rrija sonte shtrirë,
Sa do doja të ndjeja kësaj nate
Tufa yjesh skërmoqur në çair;

Edhe zogun do doja ta zgjoja
Te foleja në një shkurre gjetheartë
Dhe brengën e mallit t’ia çoja
Zotit në fronin e qiellit lart;

A e di vallë Zoti ç’është malli,
Ç’është largësia, ç’është dëbimi?...
Ai më thotë se duhen të tëra:
Malli, brenga dhe trishtimi;