Lumturi Plaku - Kufi dhimbjesh

 

KUFI DHIMBJESH

Nga mali i bukur i Saraqinit i tregoja me dorë
nënës, kufinjt, që rrethonin Konispolin tim;
"në perëndim kodrat zbresin në detin e kaltër Jon
nga jugu ca male e kufiri,që ndan me Greqinë".

"Jo", më thotë ajo e gishtin ma vë në tëmtha
"Mbaje mënd ,atje në jug, nuk është Greqi
ëShtë tokë shqipëtare e ndarë me plotë intriga...
ëshët një krahinë e bukur, që quhet, Çamëri.

Asaj toke i dogjën zëmrën, i thanë barkun
pjellën ja vranë ja therën, rreston e përzunë
je me fat që s’kishe lindur, te shikoje llahtarën
e një masakre shtazërore, që lëngonte nëpër udhë.

Një popull i zënë në befasi, gjatë natës sterrë
ndjeu lamën e thikës, të çajë, të hyjë në gjoks thellë,
në barkun e nënës me fëmijën gati për të lerë
të lindurit të llahtarisur, pa prindër ikën morën dhenë".

NANA ÇAMERI

Të krrusur, të gjakosur, të uritur, këmbët zvarrë e të rreckosur
morën rrugët një popull nga sytë, këmbët të helmuar, të vrerosur,
e me sy plot llahtarë, lemeritur nga masakrat,që pësuan
duke lënë një pjesë të tyre, në pellg gjaku, copa, çika të copëtuar

Lotët rridhnin, zëmra s’ndahesh nga një zë, që mbrapa i thërriste...
sikur qanin zana malesh e sirenat nëpër detin, që buçiste
Ikni bij, t’ju kem gjallë, veç kujtoni, se me latë me bark të thatë
NANA ÇAMERI ju pret, AMANET, një ditë këtu kthehuni prap'